ปกติผมเป็นคนที่คิดค่อนข้างตรงไปตรงมา(มั้ง) โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีคนมาปรึกษาเรื่องส่วนตัว ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไมคนถึงชอบปรึกษาเรื่องส่วนตัวกับผม ผมจึงรู้เรื่องส่วนตัวของชาวบ้านไม่น้อย เรื่องส่วนตัวนั้นมีทั้งเรื่องครอบครัว เรื่องงาน เรื่องเพื่อน แม้กระทั่งเรืื่่องความรัก อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อเราอยู่นอกกรอบของอารมณ์ของคนที่มีปัญหา ไม่ได้เป็นคนที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นั้น เรามักจะอยู่บนเหตุและผล และบนข้อเท็จจริงที่เราได้รับจากคนที่มาปรึกษา ผมก็จะบอกถึงสิ่งที่ควรทำไป ซึ่งผมคิดว่าคำตอบของผม ก็ดีที่สุดเท่าีคิดได้ เน้นว่าเท่าที่ผมคิดได้ แต่เรื่องส่วนตัวกลับตรงกันข้าม ผมค่อนข้างจะมีปัญหากับการจัดลำดับความสำคัญของงานที่่ต้องทำ เอางานที่อยากทำมาทำก่อนทุกที ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่ตามหลัก Eat that frog! ผมมักจะเอางานที่ต้องทำไว้ทีหลัง พักผ่อนก่อน เล่นเกมส์คอมก่อน เล่นกีฬาก่อน จึงไม่ค่อยแปลกที่เวลาใกล้สอบ หรือใกล้ส่งงาน ผมมักจะค่อนข้างยุ่ง ส่วนตัวคิดว่าเนื่องจากเป็นการใช้อารมณ์ความรู้สึกนำหน้า จึงทำให้ผมจัดการกับตัวเองไม่ได้ดีเท่าไีร
แล้วผมก็มองย้อนกลับไปหาคนที่เค้ามาขอคำแนะนำจากเรา หลายครั้งที่คำแนะนำของผมนั้นไม่ค่อยถูกใจคนอื่นเท่าไหร่ บางครั้งถึงกับบอกว่า "ถ้าไม่เชื่อทีหลังก็ไม่ต้องมาถาม" ด้วยความรำคาญ นั่นก็เพราะผมไม่เข้าใจหรือไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของคนนั้นเท่าไหร่ แต่ผมมองข้ามไปถึงผลที่อยากให้เกิดขึ้นมากกว่า ซึ่งก็เป็นผลอันเดียวกับที่คนมาปรึกษาต้องการ จนถึงชั่วโมงนี้ผมยังไม่สามารถจัดการอารมณ์บางอย่างที่อยู่ในเหตุผลในการตัดสินใจ ไม่ใช่ว่าจะตามอารมณ์ทุกอย่าง แต่มีบางอารมณ์ที่เป็นนิสัยและสันดานส่วนตัวลึกๆที่มันแก้ไม่หาย ทำให้บางทีชีวิตก็ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ทั้งๆที่ถ้าทำตัดสินใจปกติแบบชาวโลกก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร
เคยมีอาจารย์เศรษฐศาสตร์บอกว่า พวกวิศวะหัวสี่เหลี่ยมไม่ค่อยมีศิลปะ ผมค่อนข้างเห็นด้วยเพราะเมื่อผมออกความเห็นมักจะตรงๆทื่อๆ แต่วิศวะก็มีหัวใจนะครับอาจารย์ ผมก็เลยทำตามใจอยู่บ่อยๆ
0 comments:
Post a Comment